Kur Joana dhe partneri i saj Brian caktuan datën e tyre të dasmës në një vend mahnitës jashtë shtetit, ata mezi prisnin të lidhnin kurorë. Çifti, nga Darlington, kishin pritur një kohë të gjatë për t'u martuar pasi ishin takuar 10 vjet më parë në punë.

“Hera e parë që u takuam ishte rreth vitit 2006, por Brian ishte tashmë i martuar, kështu që ne ishim thjesht miq,” tha Joanna, tani 41 vjeçe. Megjithatë, vite më vonë martesa e Brian përfundoi dhe ai u kthye në kontakt me Joanna përmes Facebook. "Ne ishim thjesht miq si më parë për disa muaj, por u më pas u kthye në një romancë", - tha ajo. Me kalimin e kohës, dyshja vendosën të martoheshin dhe, në verën e vitit 2018, caktuan datën e  dasmës së tyre në një hotel në Paphos, Qipro. Por vetëm disa muaj më vonë, familja e Joanës mori disa lajme shkatërruese që e bënë atë edhe më të vendosur për ta bërë ditën e saj të dasmës perfekte.

Nëna e Joanna-s, Valerie, u diagnostikua me sëmundjen e neuroneve motorike (MND), një sëmundje degjenerative që ngadalë bën që qelizat e trurit dhe mbaresat nervore të ndalojnë së punuari, duke e bllokuar personin. Në fillim nuk e kuptuan për çfarë bëhej fjalë, por ndërsa nëna e saj u dobësua dhe filloi të ecte vetëm përmes një shkopi, vajza filloi të dyshonte se ajo mund të kishte MND.

"Një grua me të cilën punoja sapo kishte humbur burrin e saj nga sëmundja e neuroneve motorike dhe ajo më tha se nëna mund të kishte të njëjtën gjë", - kujton Joana. "Mamaja ishte e shkatërruar. Ajo tashmë ishte mjaft e frikësuar se mund të kishte Parkinson ose kancer".

Pasi mësoi se mamaja e saj kishte dy vjet jetë, Joana ishte edhe më e vendosur për ta bërë ditën e saj të dasmës udhëtimin e jetës për t'i dhënë Valeries kujtime të mrekullueshme, sa të mundte. Ajo tha: “Mendova se do të ishte shumë e sëmurë për të fluturuar dhe nuk do t'ia dilte. Por ajo ishte aq e vendosur të ishte atje, ishte pothuajse sikur po jetonte për të”.

Për Joanën, ishte e vështirë të shihte nënën e saj të fuqishme të humbte pavarësinë. “Ajo mund të ishte e ashpër, por në të njëjtën kohë ishte e bukur. Nëna ime do të kishte bërë gjithçka për mua”. “Mendova, ‘Nuk do të martohem pa mamin atje’, kështu që paralajmërova kompaninë që mund të më duhej ta anuloja dhe ata u treguan shumë të mirë për këtë”, -tha ajo.

Joana shtoi se planifikuesi i saj qipriot i dasmës u sigurua që çdo aspekt i dasmës të ishte i mundur për aksesin e personave me aftësi të kufizuara, pasi Valerie ishte në një karrige me rrota në kohën kur erdhi dita e madhe. Pavarësisht se shqetësohej se mamaja e saj mund të kishte vështirësi gjatë fluturimit dhe në hotel, Joanna tha se udhëtimi shkoi pa probleme.

"Ishin vetëm rreth 18-20 njerëz në dasmë, kështu që ishte intime, por e bukur", - tha Joana. “Ceremonia ishte në një tarracë me çati të mbuluar, por kishte pamje që të merrte frymën me pamje nga pishina dhe plazhi, me një erë të mrekullueshme të freskët. Ishte vendi më i mrekullueshëm dhe ishte një ditë e bukur, dielli po shkëlqente dhe e dija që mamaja ndihej e qetë".

 “Mamaja ishte në lot gjatë gjithë ditës dhe kjo ishte hera e dytë që e pashë të qante gjatë gjithë jetës sime. Ishte kaq emocionuese për të gjithë”, tha Joana. "Disa dasma mund të kenë 200 njerëz si të ftuar, por ky nuk ishte rasti im".

"Doja një dasmë të vogël ku mamaja mund të ishte pjesë e saj. Ajo u ul me mua dhe unë ndërveproja me të. Nuk doja që ajo të ndihej si një tjetër e ftuar. Ajo pati festën që donte dhe duhej ta kalonte me mua".

Joana shtoi se hoteli i Valerie-s madje kishte një mekanizëm për ta lejuar atë të futej në pishinë, pavarësisht se nuk mund të lëvizte. "Kishin një nga ato pishinat që mamaja të mund të hynte brenda. Vëllai dhe kunata ime e futën në një unazë gome dhe ajo pati kaloi kohën më të mirë të jetës së saj",- tha Joana. Valerie ndërroi jetë në tetor 2020, dy vjet pasi u diagnostikua me sëmundje të neuroneve motorike.