A mund të jesh shtatzënë pa e ditur: mësoi se priste fëmijë ditën që abortoi

Në janar 2021, pata një abort traumatik. Kalova gjashtë orë vetëm në një dhomë urgjence, ku mësova se isha shtatzënë, por që e kisha humbur foshnjën. Më pas i kalova muajt e ardhshëm e izoluar emocionalisht. Vazhdova lëvizjet e jetës dhe punës sime të përditshme, por në pjesën më të madhe, isha ende e mbërthyer mendërisht në atë ditë fatale.

Sa herë që ngrihesha nga tavolina ime, mendoja për gjakun që më rridhte në këmbë atë mëngjes. Qaja me raste dhe më pas shqetësohesha se sa i shqetësuar ishte i dashuri im për mua. E kisha të vështirë të gjeja gëzimin te gjërat që më bënin të lumtur dikur. Momenti i vetëm shpresëdhënës që mbaja ishte kur kujtoja mesazhin e të dashurit tim nga spitali për t'i treguar se çfarë kishte ndodhur. Ai tha menjëherë se ne mund të shqyrtojmë birësimin. Kjo ishte hera e parë që ai ishte kaq i hapur ndaj asaj rruge drejt prindërimit.

U përqendruam te birësimi

Unë e mendoja birësimin si një mundësi, por kisha vazhduar të mendoja me optimizëm se përfundimisht do të mbetesha shtatzënë natyrshëm. Ne kishim vendosur që mesi i të 40-ave të mia, së bashku me probleme të ndryshme shëndetësore, nuk ishte koha e duhur për fekondim in vitro ose trajtime të tjera të fertilitetit. Në prill, unë kisha filluar të hulumtoj agjencitë e birësimit dhe i paraqita atij opsionet.

Ne patëm shumë biseda të gjata, plot lot, ku koncepti dikur abstrakt u bë i vërtetë. Ai më bëri pyetje të tilla si: "Unë e di që ti i do foshnjat, por çfarë ndodh kur ai foshnjë rritet dhe është një adoleshent tipik që nuk dëgjon asnjë fjalë që thua dhe të thotë se të urren?" Nuk mund t'i përgjigjesha sinqerisht se isha e etur për të arritur në atë fazë. Nuk doja të mendoja për ato aspekte të prindërimit, por për hir të tij dhe timin, e bëra. Megjithatë, arrita në të njëjtin përfundim: dua të jem nënë, çfarëdo që të sjellë kjo.

Ndërsa filluam procesin tonë të aplikimit për birësim, bëra çmos për t'u fokusuar në të ardhmen, jo në të shkuarën. Me çdo formular që plotësova dhe me mësimet që mora në internet, me çdo listë që printoja me artikujt e kujdesit për foshnjat dhe çdo skenar që mund të ndodhte, u ndjeva më shumë si një nënë e ardhshme, jo një grua që i kishin rrëmbyer atë mundësi, para se të mund ta imagjinonte barkun e saj duke u rritur.

Ende mbaj dhimbjen e abortit tim

Dhimbja ime emocionale nga aborti nuk u largua brenda natës, ose fare. Unë ende mendoj për atë ditë dhe pyes veten nëse mund të kisha bërë diçka ndryshe nëse do ta dija. Por këto momente janë shumë më të rralla. Shumë më shpesh, po imagjinoj se si do të jetë shtëpia jonë kur nuk jemi vetëm ne të dy. Më ndihmon të përfytyroj saktësisht se ku do të vendoset krevati i tyre dhe si do të jenë mëngjeset tona kur unë ushqej fëmijën ndërsa partneri im përgatitet të niset për në punë.

Jemi ende në atë që duket si faza e hershme të birësimit, një proces që kam mësuar se zgjat shumë më tepër se nëntë muaj. Ndonjëherë bëhem e paduruar, duke menduar se kur do të fillojë më në fund pjesa e jetës sime që kam dëshiruar për 16 vitet e fundit. Megjithatë, shumicën e ditëve e shijoj kohën që kaloj me partnerin tim, pavarësisht nëse jemi duke gatuar darkë së bashku ose duke luajtur videolojëra.

Procesi i birësimit më ka ndihmuar jo vetëm të bëj paqe me abortin tim, por edhe të vlerësoj marrëdhënien që kemi ndërtuar në kohë të mira dhe të këqija. Edhe në ditët e vështira, është mirë të ecësh përpara, jo pas.