Franca i ka dhënë gjithçka, por ai nuk harron kurrë të thotë se është shqiptar. Ishte viti 1957 kur Lize Prejljocaj, asokohe në fillimet e muajit të nëntë të shtatzënisë, u arratis me të shoqin nga Vermoshi drejt Ulqinit e më pas në Francë, pa e ditur se do të sillte në jetë një nga mbretërit e skenës së baletit, Angjelin Prejlocaj. Teatri “Balshoi”, “La Scala” apo Opera “Garnier” për të nuk janë një ëndërr e paarritshme, por shtëpitë e dyta që kanë mirëpritur ndër vite artin e tij gjenial.

Balerini dhe koroegrafi me famë mbretërore ishte i ftuari i tretë i podcast-it “Flasim” të kryeministrit Rama, ku zbuloi fillesat e rrugëtimit të tij artistik dhe jetën e ndarë mes kulturës shqiptare brenda shtëpisë dhe asaj franceze jashtë saj. Shkreptima e parë, e cila i hapi dyert e botës së kërcimit, ishte një foto e Rudolf Nureyev , të cilin e hasi në kopertinën e një reviste dhe i ngjalli dëshirën për baletin.

“Është  diçka paradoksale. Në atë pamje ishte Rudolf Nureyev i varur në një kërcim, dhe është e çuditshme, sepse të rrish varur ashtu është si të fluturosh në fakt. Dhe për fat të mirë ishte foto, sepse përndryshe do të kishte rënë. Kjo më ngjalli dëshirën për baletin sepse kishte një dritë të tillë, një bukuri të tillë te ky njeri që po ushtronte pasionin e tij, baletin, saqë pata dëshirën të zbuloja se çfarë kishte prapa këtij imazhi. Dhe ia ktheva revistën vajzës që ma dha dhe e pyeta se ku bënte kurs kërcimi. Ajo më ftoi të shkoja në kursin e saj”, tha Preljocaj.

Sakaq, itinerari i historisë së karrierës për balerinin e njohur, nisi me kostumin e xhudos, të cilën e braktisi për kërcimin ndonëse iu desh të kundërshtonte prindërit e tij, të cilët nuk donin që djali i tyre të bënte balet.  

“Është e vërtetë që bëja xhudo. Kur shkova herën e parë nuk kisha geta baleti. Kështu që vesha pantallonat e xhudos dhe një bluzë të bardhë. Ja kështu e bëra mësimin e parë të baletit. Dhe ishte si zbulim sepse më pëlqente shumë muzika, por nga ana tjetër isha dhe shumë fizik, bëja xhudo, më pëlqente kontakti me partnerin, edhe pse ishte sport luftimi, xhudo mund të jetë edhe shumë i hijshëm. Pra këto dy gjërat lëvizja dhe muzika, bashkoheshin për herë të parë për mua. Ishte diçka që nuk e kisha provuar më parë. Pra ishte diçka e çuditshme. Unë kam mbrojtur gjithmonë idenë që dua të vallëzoj, duhet të vallëzoj, e mbroja këtë ide para babait tim, para mamasë. Ajo ishte pak si e pavendosur, siç e the dhe ti. Në atë kohë punonte në uzinë. Dhe pyeti atje: ‘Djali im do të bëhet balerin, çfarë mendoni? Si ju duket?’ Dhe atje dëgjoi gjëra vërtet të tmerrshme çka bëri që edhe ajo të ishte kundër. Pra rrëshqiti edhe ajo në kampin e babait. Por ishin edhe djemtë dhe vajzat e lagjes periferike ku jetoja, sepse prindërit e mi ishin të varfër, nuk jetonim në lagje rezidenciale, por në periferinë e varfër.

Dhe atje sigurisht hip-popi nuk ekzistonte, ky kërcimi urban, që është më mashkullor, më i afirmuar, që është edhe moda , epoka  e hip-popit. Dhe për djemtë dhe vajzat e lagjes sime, vallëzimi do të thoshte ky djali vesh geta dhe bën ca gjëra të çuditshme. Dhe ata talleshin mua. Kështu që mu desh të luftoja dhe të afirmohesha. Mendoj se mjedisi kundërshtar ndonjëherë ta përforcon akoma më shumë dëshirën. Mendoj se sikur të ishin dakord të gjithë, ndoshta do të isha marrë me gjë tjetër, ndoshta pikturë, muzikë, nuk e di. Por kundërshtimin ndaj baletit dhe ndaj meje, e shndërrova në luftë, dhe kjo shprehu një formë vullneti, mprehu një formë rezistence.",-tregon Prejlocaj.

Teksa kujton fëmijërinë e tij dhe jetën e ndarë ndërmjet dy botëve të ndryshme, atë të një familjeje me traditë shqiptare dhe mjedisit përtej derës të shkrirë në kulturën franceze, balerini i njohur e konsideron si një realitet të ndërthurur dhe si një histori me dy koka, njëlloj si shqiponja jonë.

“Ishte vërtetë si të kaloje nga një univers në tjetrin, siç thuhet, nga një dimension në tjetrin, si shumë universe në fakt, ishte universi brenda shtëpisë me gjëra të lidhura tradicionalisht me Shqipërinë dhe pastaj zbulimi në shkollë i një bote tjetër. Ishte Franca, gjithçka që njohim për Francën, kultura e saj, iluministët. Gjithë ajo që shkolla republikane u jep fëmijëve  që të kenë vështrim të ndryshëm  për botën. Pra këto dy vështrime të ndryshme të botës, u ndërthurën. Dhe përsëri kjo historia me dy koka, dy kultura që takohen, që ushqehen nga njëra-tjetra, që sjellin një të veçantë, që sjellin një hibridizim, të koncepteve të shijeve estetike dhe është kjo që të tërheq”, -rrëfeu ai.